Μεσαία τάξη. Πολιτικές συμμαχίες. Ακρίβεια. Εκλογές. Δικομματισμός. Οσα απασχόλησαν τις δύο βασικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού, ήταν τα παραπάνω. Εξόχως σοβαρά και προφανώς ενδιαφέροντα λόγω συγκυρίας. Υπήρχε όμως κάτι που έλειπε. Κι όταν λέμε έλειπε, δεν εννοούμε πως δεν έγινε αναφορά ή πως δεν έχει προβλεφθεί μια κάποιου είδους ατζέντα. Ελειπε, με τη σοβαρότητα που έχει ως θέμα και έλειπε με την αναλυτική, εξιδεικευμένη, μοντέρνα και μελλοντική χροιά που του αξίζει.
Μιλώ για την κλιματική κρίση που είναι στην πόρτα μας. Που πλέον συγκροτεί – μαζί με τις φυσικές καταστροφές – ξεχωριστό οικονομικό μέγεθος που οφείλει όποιος σέβεται τον εαυτό του και διαχειρίζεται ή θα διαχειριστεί τύχες ανθρώπων να το προϋπολογίζει πλέον σταθερά και με ετήσια προοπτική.
Κι όμως τα καμπανάκια ήδη χτυπούν. Η νεότερη έκθεση του ΟΗΕ – μέρες ΔΕΘ εξεδόθη αλλά οι πολιτικοί μας είχαν δουλειές στην όμορφη Θεσσαλονίκη – προβλέπει πως χάσαμε τους στόχους για περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη – οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων αναμένεται να αυξηθούν κατά 16% έως το 2030!
Με τις πλημμύρες προ των πυλών και με χωρίς δάση το Λεκανοπέδιο της Αττικής, αλήθεια τι μέλλον επίσης προμηνύεται; Είναι πολυτέλεια μια κουβέντα για το κλίμα ή είναι η βασική προϋπόθεση για να μπορούμε να υπάρχουμε; Ποιες είναι οι κλιματικές ομάδες των κομμάτων που εργάζονται πάνω σε αυτά τα θέματα και τι διαβούλευση γίνεται με ευθύνη της κυβέρνησης; Ποιος θα πει την αλήθεια στον κόσμο για το τι ρήξεις απαιτούνται, τι ραγδαίες μεταβολές μοντέλων οικονομικών για να μην καταλήξουμε κλιματικοί μετανάστες;
Κι όμως κάποιοι εδώ γύρω τα καμπανάκια τα ακούν. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Θόδωρος Σκυλακάκης είπε στο «Βήμα της Κυριακής» πως η χώρα μας είναι hot spot της κλιματικής κρίσης. Περιέγραψε και επενδυτική δαπάνη για έργα σε σχέση με το κλίμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, είχε κάνει μια εξαιρετική εκδήλωση-ημερίδα για το κλίμα. Δεν μιλώ για πολιτικές δυνάμεις που με σταθερότητα ασχολούνται με τα θέματα, όπως οι πράσινες δυνάμεις εν Ελλάδι (Οικολόγοι Πράσινοι και οι Πράσινοι).
Κι όμως βαθύτερες επεξεργασίες δεν έχουν οι βασικοί πολιτικοί αντίπαλοι. Δεν μιλούν θαρρετά πως και το θέμα του κλίματος εμπεριέχει το θέμα των ανισοτήτων. Τις αντιθέσεις των κεντρικών κρατών με τις υπό ανάπτυξη χώρες. Αλλά και τις αντιθέσεις φτωχών και πλούσιων στην ίδια τη χώρα που συνυπάρχουν. Πως δεν είναι απλώς θέμα ατομικής ευθύνης αλλά και συλλογικού κεντρικού σχεδιασμού. Πως μεγάλες εταιρείες είναι αυτές που παραβιάζουν κάθε κλιματικό κανόνα. Πως εισερχόμαστε σε μια φάση σύγκρουσης του εξορυκτικού καπιταλισμού με τον πράσινο και πως υπάρχουν δυνάμεις που επίσης την κλιματική αλλαγή τη βλέπουν ως ευκαιρία.
Δεν υπήρξε ένα σοβαρό τραπέζι φέτος στη ΔΕΘ πάνω σε αυτά τα θέματα. Μόνον δημοσιογράφοι παλιάς κοπής και παραγοντέοι που αντήλλασσαν τηλέφωνα χάνοντας την ευκαιρία να υπάρξει μια σοβαρή ζύμωση πάνω στο κλίμα. Απενοχοποιημένα και πολιτικά. Με ιδεολογικό πρόσημο και με αντιπαράθεση. Δεν έγινε. Ούτε καν για την Πολιτική Προστασία, πως αυτή θα πρέπει να συμπράττει με τον πρώτο βαθμό και τον δεύτερο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πως οφείλει να προβλέπει, να αποτρέπει και όχι να ακολουθεί τις καταστροφές. Είναι ήδη αργά.
